Όταν γράφεις ένα κείμενο με θέμα «Τι σημαίνει να είσαι από τη Θεσσαλονίκη», πρέπει πρώτα να αποφύγεις, όπως ο διάολος το λιβάνι, τα θλιβερά κλισέ που ακολουθούν την πόλη. Ίσως, βέβαια, αυτά τα κλισέ να περιγράφουν με ακρίβεια μια περίκλειστη πόλη με γκρίζο παρελθόν – αλήθεια πόσο ενθαρρυντικό είναι να έχεις για σύμβολο έναν πέτρινο πύργο, μια κατασκευή αρχιτεκτονικά αναμενόμενη και πρώην τόπο βασανιστηρίων; Αυτή είναι μια υποκειμενική, λοξή απαρίθμηση σπαραγμάτων για το προφίλ της πολυπληθέστερης πόλης στον Βορρά, η οποία πάντως παραμένει μελαγχολικά βαλκανική και όμορφη.
Το να κατάγεσαι από τη Θεσσαλονίκη σημαίνει:
Να γνωρίζεις ελάχιστα για την απεργία των καπνεργατών, τον Μάιο του 1936. Κατεστάλη από την αστυνομία και η φωτογραφία της μάνας του πρώτου νεκρού, Τάσου Τούση, που θρηνούσε πάνω από το πτώμα του, ενέπνευσε τον Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο». Σήμερα, η ανεργία επισήμως ξεπερνά το 30% στη Θεσσαλονίκη και εύχεσαι να ανοίξουν θέσεις εργασίας οι επενδύσεις του Ιβάν Σαββίδη.
Θεσσαλονίκη, 1955. Photo via Flickr
Να είχες την πιο δραστήρια εβραϊκή κοινότητα πριν τον ΒΠΠ και να καταστρέφεις το νεκροταφείο της, προσπαθώντας να σβήσεις το γενετικό αποτύπωμα μιας πόλης.
Να έχεις δολοφονήσει τον αμερικανό δημοσιογράφο Πολκ στον Εμφύλιο και αργότερα τον Αριστείδη Παγκρατίδη ως δήθεν «Δράκο του Σέιχ Σου».
Να ντρέπεσαι για τη δράση του παρακράτους τη δεκαετία του ΄60, με πιο γνωστές μαύρες στιγμές τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το 1963, και του Γιώργη Τσαρουχά, το 1968. Η ίδια δυσοσμία φαίνεται ότι δεν έφυγε ποτέ.
Να έχεις κάνει κατέβει σε συλλαλητήρια για τη Μακεδονία και την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες... Να εκλέγεις ακραίους συντηρητικούς και αστείους τύπους στην τοπική αυτοδιοίκηση, να πέφτεις από τα σύννεφα με οικονομικά σκάνδαλα εκατομμυρίων, ιστορίες για αγρίους και «δικά μας παιδιά».
Να έχεις δήμαρχο πρώην εξαρτημένο από το αλκοόλ, με τατουάζ κάτω από τον καρπό και σκουλαρίκι. Και την ίδια στιγμή, να προσεύχεσαι μαζί με πολύ ακόμα κόσμο στην αγρυπνία κατά του GayPride, που διοργάνωσε ο σκληροπυρηνικός μητροπολίτης Άνθιμος.
Να παινεύεσαι ότι είχες καθηγητές στο ΑΠΘ τον Εμμανουήλ Κριαρά, τον Χρίστο Τσολάκη ή τον Ιωάννη Μανωλεδάκη.
Να καυχιέσαι που η πόλη γέννησε τον Πεντζίκη, τον Αναγνωστάκη, τον Ιωάννου, τον Χριστιανόπουλο και τον Σκαμπαρδώνη.
Να εγκαθίσταται στην πόλη σου ο Τσιτσάνης αρχές του ΄40, γράφοντας μερικά από τα πιο σπουδαία τραγούδια του.
Να έχεις δει πρώτος τις Τρύπες, τους Γκρόβερ και τον Νίκο Παπάζογλου. Και ταυτόχρονα όμως, τη Νατάσα Θεοδωρίδου και τον Αντώνη Ρέμο. Να έχεις στέκι το Berlin και τα σκυλάδικα.
Να έχεις παίξει πρώτος μπάσκετ, το 1919 στη ΧΑΝΘ, και αργότερα να σήκωσες στα χέρια τον μεγάλο Νίκο Γκάλη. Όμως, σήμερα στα αθλητικά να ψιθυρίζεις μόνο κάτι ελάχιστα για ποδόσφαιρο, έχοντας καταφέρει βεβαίως να βλέπεις μία ομάδα της πόλης πρώτη σε κάθε εθνική κατηγορία...
Να λατρεύεις τον Πάμπλο Γκαρσία σαν μικρό θεό. Με μικρές «εκκλησίες» μέσα σε κάθε σπίτι και μαγαζί της δυτικής Θεσσαλονίκης, των καθαρών και λαϊκών ανθρώπων και των μεταναστών.
Να έχεις παντρέψει κόρη από το ενοίκιο που σου αφήνει εδώ και δεκαετίες η φοιτητική γκαρσονιέρα στην Αγίου Δημητρίου, την Κασσάνδρου ή τη Ροτόντα.
Να νιώθεις τη γλυκιά και ταυτόχρονα αφόρητη, κλειστή κοινωνία του πυρίκαυστου κέντρου, κάθε φορά που επιβεβαιώνεις ότι τα πάντα εδώ συζητιούνται χαμηλόφωνα και ασθενικά.
Photo via Flickr/Panorama
Να απορείς που σου έχουν κολλήσει αυτό το αστείο με τον φραπέ. Εσύ πίνεις πια φρέντο εσπρέσσο.
Να έχεις κάποτε το σημαντικότερο graffiticrew στην Ελλάδα, τους πρωτοπόρουςSkraGhettoBoys από την Καλαμαριά.
Να σε χαιρετούν εγκάρδια σε κάθε δεξίωση εγκαινίων και πορεία οι λατρεμένοι δίδυμοι, ο Ανέστης και ο Μιχάλης.
Να φιλοξενείς με χαρά στο σπίτι κόσμο που ανεβαίνει το φθινόπωρο για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Και να αισθάνεσαι αμήχανα, όταν οι ίδιοι φιλοξενούμενοι διπλοπαρκάρουν στην Τσιμισκή για να αγοράσουν τσουρέκι, σαν εξαρτημένοι.
Να βλέπεις ψηλά από το Πανόραμα μέχρι απέναντι στις εκβολές του Αξιού και του Αλιάκμονα. Και ακόμη πιο πίσω, την υγρασία και την ομίχλη μέχρι μέσα στη βαλκανική ενδοχώρα του κάμπου και το μεδούλι σου.
Να φυσά Βαρδάρης και να ξεπλένει μαζί με την καταχνιά και τις αμαρτίες σου.
Να σε φέρω κιμά να με κάνεις κεφτέδες.
Από τον Κώστα Κουκουμάκα (πηγή: vice.com)
