Η Θεσσαλονίκη είναι ένα σύνολο από πρόσωπα, ιδέες και μνήμες του παρελθόντος και ίσως θα πρέπει να αναζητήσουμε τις λύσεις και τις διεξόδους πίσω στο χρόνο. Ποιοι από εμάς που γεννηθήκαμε ή έστω μεγαλώσαμε σε αυτή την πόλη, γνωρίζουν την ιστορία της;
Πόσοι από εμάς έχουμε περπατήσει κλασικά στέκια, σπίτια και σημεία, όπου ξεδιπλώνεται η ιστορία της πόλης; Αν δεν έχεις χαθεί στους δρόμους της, δεν μπορείς να πεις ότι την ξέρεις.
Οι δρόμοι της είναι γεμάτοι μνημεία που μιλούν για επιφανείς βασιλιάδες, πολέμους και καταστροφές, γιορτές και νίκες. Το παρελθόν δεν συνιστά μόνο μνήμη, αλλά είναι και συστατικό της τρέχουσας πραγματικότητας. Η εικόνα της Θεσσαλονίκης φωτίζεται από το παρελθόν της. Μια πολυεθνική πόλη με πολυκύμαντη ιστορία, όπως η Θεσσαλονίκη, που φιλοξένησε διαφορετικούς πληθυσμούς, γνώρισε πολέμους, κοινωνικές αναστατώσεις, βίωσε τις συμφορές του Εμφυλίου, της Κατοχής, τις ανατροπές που έφεραν οι νέοι ρυθμοί στη μεταπολεμική Ελλάδα, θα έχει μέλλον μόνο αν το αποφασίσουν οι κάτοικοί της. Εμείς οι ίδιοι να αναδεικνύουμε το παρελθόν της και ταυτόχρονα να παντρεύουμε το καινούριο. Δεν έχουμε ανάγκη το προσωπικό σχέδιο του κάθε «φύλαρχου» και κάθε «Θεσσαλονικάρχη». Χωρίς το κοινό όραμα και την κοινή δράση, δύσκολα μπορεί μία μεγαλούπολη να αναδειχθεί σε πραγματική μητρόπολη.
Τι συμβαίνει όμως τελικά και η πόλη αυτή από σημαντική πόλη της Ελληνικής αρχαιότητας, των Μακεδονικών χρόνων, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Βυζαντίου, του μεσοπολέμου έχει μετατραπεί σε πόλη που ψάχνει την ταυτότητά της, σε πόλη πανικόβλητη και στενάχωρη;
Δεν ονειρευόμαστε πια για την Θεσσαλονίκη, γατί δεν την περπατάμε. Δε μιλάμε για αυτή την πόλη παρά μόνο γκρινιάζουμε. Κάνουμε θόρυβο. Σαν άνθρωποι κάνουμε πολύ θόρυβο. Δε μιλάμε αλλά και δεν ακούμε! Η μιζέρια μας ανατροφοδοτείται από εμάς τους ίδιους. Δε συζητάμε μεταξύ μας, κινούμαστε μεμονωμένα. Και έχουμε εθιστεί σε αυτό, χρόνια χωρίς δράση, οπότε και χρόνια χωρίς αντίδραση.
Περιμένουμε την Διεθνή Έκθεση για να βγούμε στους δρόμους, περιμένουμε τις παρελάσεις για να κράξουμε. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε ότι έχουμε συνηθίσει να κάνουμε τόσα χρόνια. Μόνιμα υποψιασμένοι, μόνιμα καχύποπτοι, μόνιμα εθισμένοι στην απομόνωση του μικρόκοσμού μας. Είμαστε βυθισμένοι στα προβλήματα μας, οικογενειακά, οικονομικά, πολιτικά, εθνικά. Ναι, φοβόμαστε για το μέλλον μας. Από την μια μέρα στην άλλη άλλαξε η ζωή μας, η κατάθλιψη χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας.
Ζούμε σε μια πόλη που έχει στενάξει από την ύφεση, με ζητιάνους και κλειστά καταστήματα παντού. Γιατί τέτοιο σφίξιμο στο στήθος και το στομάχι; Γιατί τέτοιο ομαδικό μούδιασμα, γιατί τέτοια παραλυσία; Γειτονιές πια δεν υπάρχουν. Τις καταργήσαμε εμείς οι ίδιοι. Ακυρώσαμε τα μικρομάγαζα της γειτονιάς, γιατί ακόμα και για ένα προϊόν τρέχουμε στα εμπορικά κέντρα.
Πρέπει να γίνει ξανά σεισμός για να γνωρίσουμε τον γείτονά μας; Τελικά ίσως ναι, αλλά όχι φυσικός σεισμός, κοινωνικός σεισμός που θα ταράξει το είναι μας, τον εγωισμό μας και την απάθειά μας. Και αυτός ο σεισμός θα πρέπει να έχει μεγάλη ένταση. Μόνο αν τον προκαλέσουμε όλοι μαζί, θα γκρεμίσουμε το παρελθόν της ψεύτικης ευημερίας, της μαγκιάς και της κακογουστιάς με τα κάμπριο να μαρσάρουν στα στενά του κέντρου της πόλης, της κακομουτσουνιάς στην ουρά των τραπεζών, του σούπερ μάρκετ, στην στάση των λεωφορείων. Δεν είναι δράση η φραπεδιά, δεν είναι δράση το ξέσπασμα για διασκέδαση ένα βράδυ Σαββάτου την εβδομάδα.
Δεν είναι δράση η απαθής παρακολούθηση των φεστιβαλικών δρώμενων, με το ποπκορν και το αναψυκτικό στο χέρι. Δεν είναι δράση το Bullying και η φυλακή του ίντερνετ. Δράση είναι οι φωνές των παιδιών που παίζουν, στα λιγοστά, έστω, πάρκα και γιαπιά. Αλλά εμείς οι ίδιοι κλειδώσαμε τα παιδιά στο σπίτι, στην «ασφάλεια» του σπιτιού. Ας είναι το παιδί μου στο σπίτι και ας του προσφέρω ίντερνετ να ασχολείται, αρκεί να είναι στο σπίτι. Βάλαμε τον λύκο μέσα στο κοπάδι και δε το γνωρίζουμε. Σοκαριστήκαμε και εμείς από την επέλαση της τεχνολογίας, τυφλωθήκαμε και χάσαμε την ικανότητα να μεγαλώνουμε σωστά τα παιδιά μας. Αποδείχτηκε ότι τελικά εμείς, η μεγαλύτερη γενιά, είμαστε οι πεινασμένοι για ότι καινούριο έρχεται από τον λεγόμενο δυτικό πολιτισμό.
Η εικόνα σήμερα της πόλης πληγώνει. Και δυστυχώς η πληγή είναι ορατή και από τις δύο βασικές εισόδους της. Ανατολικά, από την Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης-Μουδανίων, την Εθνική Οδό Αεροδρομίου και τη Λεωφόρο Γεωργικής Σχολής, η είσοδος δεν είναι αναξιοποίητη κτηριακά. Υπάρχουν καταστήματα πολυεθνικών εταιρειών, Ιατρικό Κέντρο, τρία εμπορικά κέντρα, το αγρόκτημα του Πανεπιστημίου και της Γεωργικής Σχολής, ξενοδοχεία και, φυσικά, το αεροδρόμιο. Αλλά η είσοδος δεν είναι καθαρή και νοικοκυρεμένη. Χόρτα, φυτά που πλέον έγιναν δένδρα ολόκληρα, σκουπίδια, κυριαρχούν και μάλιστα σε δρόμους που αναπτύσσονται μεγάλες ταχύτητες.
Από το 2011 έχει μειωθεί κατά 80% η κρατική χρηματοδότηση και καλείται η τοπική αυτοδιοίκηση α’ και β’ βαθμού να δώσει μόνη της λύση στο πρόβλημα. Έχουμε μία περιοχή που γειτνιάζει με τη θάλασσα και αντί να απολαμβάνουμε ένα θαλάσσιο μέτωπο πλήρως αναμορφωμένο, αντικρίζουμε έναν χορταριασμένο σκουπιδότοπο. Ανέφερα πριν τον αεροσταθμό μας. Το διεθνές αεροδρόμιο Μακεδονία. Ένα αεροδρόμιο που στοιβάζει εκατομμύρια τουρίστες, σε έναν περιορισμένο σε έκταση χώρο και έναν περιορισμένο σε μήκος αεροδιάδρομο. Είναι αδιανόητο, με το καλωσόρισμα στη Θεσσαλονίκη, να μην δίνεται στον τουρίστα η δυνατότητα ενημέρωσης, τουλάχιστον με τουριστικά κιόσκια, για την πόλη, τον νομό, την περιφέρεια.
Ο επαναπροσδιορισμός του Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης, αυτές τις ημέρες, η αναβάθμιση του ρόλου του και οι στοχοποιημένες και ορθά κοστολογημένες δράσεις του, αναμφισβήτητα θα συμβάλλει στην καλύτερη αξιοποίηση και του αεροδρομίου αλλά και του λιμανιού που, επιτέλους κάποια στιγμή, πρέπει να πάψει να λειτουργεί μόνο ως χώρος στάθμευσης κρουαζιερόπλοιων με τουρίστες να βγάζουν φωτογραφίες της πόλης από το κατάστρωμα ...
Οδηγώντας μέσα στη πόλη πληγώνει η εικόνα των κτηρίων-φαντασμάτων, όπως στο χώρο του Α.Π.Θ., δίπλα από το ΑΧΕΠΑ, όπως το παλιό εργοστάσιο «ΑΓΝΟ». Γιατί να αντικρίζουμε τα άδεια κτίρια-κουφάρια των Κεραμείων Αλλατίνη; Γιατί να παρακολουθούμε την εγκατάλειψη στο Παλατάκι στη Νέα Κρήνη; Πόσο δύσκολο είναι στην κεντρική εξουσία να μας επιτρέψει να αξιοποιήσουμε τα κτήρια αυτά και ίσως να τα αποδώσουμε στους πολίτες με κάποιο τρόπο;
Περπατώντας στο παραλιακό μέτωπο της πόλης, από το Μέγαρο μουσικής έως το λιμάνι, ανακαλύπτουμε τη διαχρονική σχέση της με τη θάλασσα και απολαμβάνουμε την, καλαίσθητη και επιτυχημένη, σημερινή διαμόρφωση ενός από τους πιο ζωτικούς δημόσιους χώρους της πόλης. Αλλά ταυτόχρονα επιβεβαιώνουμε ένα συνεχώς επιδεινούμενο κυκλοφοριακό πρόβλημα, μια ρυπασμένη ατμόσφαιρα σε μια πόλη όπου το πράσινο κυμαίνεται σε επίπεδα 4-8 φορές χαμηλότερα από τις διεθνείς προδιαγραφές. Το μετρό της Θεσσαλονίκης, που θα έδινε αναμφισβήτητα λύσεις, ξεκίνησε ως μια κινηματογραφική ταινία με επικά χαρακτηριστικά και καταλήγει ως κακόγουστο θρίλερ. Λάθος ξεκίνησε. Λάθος θα τελειώσει; Η προβολή αυτής της φαρσοκωμωδίας προκαλεί και αποτελεί ασέβεια στην ιστορία της και τους πολίτες της.
Δώστε μας ανάσα αυτοδιαχείρισης και αυτοχρηματοδότησης για να σχεδιάσουμε το μέλλον της Θεσσαλονίκης μας, της πόλης με την υπέροχη αρχιτεκτονική κληρονομιά, τις βυζαντινές εκκλησιές, την μεγαλοδωρία της παραλίας και τους, ανέλπιστα, ρομαντικούς κατοίκους της….
Πηγή: makthes.gr
